In Mexico! Juist ja. Kijk eens goed naar de foto waar je zojuist op klikte om dit bericht te openen. Wie wil daar nu niet wonen? En hoe dat dan gekomen is…
Ik kan me het moment nog zo goed herinneren. Robert ten Brink pakte me beet bij mijn onderarm en trok me uit mijn stoel. Het enige waar ik op dat moment, na twee uur geplaagd te zijn tijdens de opnames, nog aan kon denken was Rennen! De deuren gingen open, de cameraman had moeite mijn Speedy Gonzalez-vaart bij te houden. Lichten schenen fel op ons terwijl mijn Mexicaanse prins op het witte paard mij optilde en we elkaar kusten. Ja, All You Need is Love heeft ons een onvergetelijke Kerst 2013 bezorgd. Na maanden iedere dag Skypen en pijnlijk voelbaar gemis, kregen we dit fantastische cadeau. De grootste verrassing van mijn leven. Dit brengt me tevens tot de reden van mijn verblijf in Mexico: de liefde.
Alweer bijna drie jaar geleden leerden we elkaar kennen tijdens de WorldFestival Parade te Brunssum, een vierjaarlijks festival waar zo’n dertig folklore dansgroepen vanuit de hele wereld een week lang optredens verzorgen en ‘s avonds samenkomen tijdens verbroederingsfeesten. Ik was er tolk en groepenbegeleider, hij danser van de Mexicaanse groep. Verbroederen, dat is meer dan gelukt. Het festival heeft ons laten zien dat liefde op het eerste gezicht toch echt bestaat en cultuur- en taal verschillen te overbruggen zijn: sinds die tijd zijn we geestelijk onafscheidelijk geweest.
En nu zit ik hier alweer bijna een anderhalf jaar. Vanuit mijn kantoor kijk ik uit over een parkeerplaats volgestouwd met peperduren auto’s, de rijwielstalling van ‘t Tecnológico de Monterrey. Een jaar geleden werd ik al verheugd met het goede nieuws het middelbare school onderwijsteam van deze campus te mogen versterken als lerares Engels. Na een vrij langdurig werkvisumproces kreeg ik eind december eindelijk groen licht en kwam Mexico dichterbij. Een spannend moment, want bij aankomst moest ik meteen aan de slag. Ik had al vele banen gehad, maar leraar; dat was nieuw! Honderd leerlingen onder mijn vleugels, allen op het hoogste Engels niveau – een mooie uitdaging. Nu, aan het einde van het eerste semester, kan ik zeggen dat het zeker geslaagds is. Waarschijnlijk hebben de rondleidingen die ik twee jaar lang in het Wereldmuseum te Rotterdam gaf me toch groepskennis gegeven, en mijn andere banen inzicht in teamwork.
Hoe dan ook, toen ik mijn carrière in de Antropologie startte, had ik niet per direct voorzien dat ik voor de klas zou gaan staan. Na behalen van mijn Master in Culturele Antrologie aan de Universiteit van Leiden was dit de makkelijkst te vinden tijdelijke baan in een land ver van Nederland vandaan. Laat ik over taal en de hilarische misverstanden die hieruit ontstaan nog maar niet spreken. Een jaar geleden was ik hier voor het eerst en deed ik gedurende drie maanden onderzoek naar Mexicaanse folkloristische dansgroepen. Enfin, in die drie maanden beheerste ik het Spaans nog niet helemaal. Zo was ik op zoek naar een paar eieren en zei ik met volle overtuiging in de buurtwinkel: “Usted tiene huevos?” De man was zeer geamuseerd en ik begreep later pas waarom, en ik dacht nog wel zo netjes te zijn geweest… Ik had hem dus gevraagd naar zijn ‘eieren’, en of hij die wel had. De doordenker zal ‘t begrijpen. Beter zou zijn geweest te vragen “Hay huevos?” Zijn er eieren?
Juist Antropologie en haar inzichten in culturen en interculturele communicatie maken het extra interessant hier te wonen en te leven. Want, wat zijn er een verschillen, alleen al in de werkcultuur! Terwijl ik dit schrijf, zijn er vele stemmen in verschillende intonaties (van zacht en vriendelijk tot hard en irritant) hoorbaar op de gang. Vanuit het kantoor naast me schalt muziek, en verderop blijft een telefoon rinkelen. Stilte op kantoor om het concentratieniveau te verhogen? Ho maar!
Sarcastische grapjes maken met je baas? Ziek zijn en niet kunnen komen, doch – lekker Nederlands – thuis verder werken en nog geen waardering krijgen? Direct naar de juiste persoon stappen om iets geregeld te krijgen en dan op het matje geroepen worden omdat je iemand anders oversloeg? Je werk zo snel doen dat je vervolgens nog meer extra werk krijgt, omdat iedereen weken over opdrachten doet? Overwerk, werken op zaterdag… allemaal heel normaal. Om nog maar niet te spreken van de verschillen in een Mexicaanse en Nederlandse middelbare school klas. Hiërarchie en verschillen in waarden en normen blijven me verbazen. Als antropoloog vind ik het fascinerend – en op zijn tijd ook frustrerend. Naast werk is er natuurlijk ook tijd om dit inmense land te ontdekken. Cuernavaca, Tula, Teotihuacan, Tulum… Ik was vorig jaar al verliefd op het feit dat waar je ook rijdt, het landschap iedere tien minuten verandert, een gevoel dat alleen maar sterker is geworden. Inmiddels heb ik toegegeven aan het feit dat niet alleen de Mexicaanse samenleving, maar ook de werkomgeving ontzettend hiërarchisch is en directheid niet altijd wordt gewaardeerd – in tegenstelling tot de Nederlandse samenleving.
Zoals blijkt heeft de liefde mij hier gebracht, een reden om hier aan mijn carriere te werken. In december ben ik gestopt met mijn fulltime baan en nu maar ik de eerste stapjes richting het ondernemerschap. Verder schrijf ik aan mijn eerste boek en houd ik me bezig met mijn project Floating Flowers (www.floatingflowers.nl), een online magazine over cultureel toerisme. Nu is daar dus ook AHORITA YA bijgekomen, een blog over mijn belevenissen in mooi Mexico. Een aantal van deze stukken zijn ook gepubliceerd op LINDA. Nieuws Wereldwijven en in de PoPo, het blad voor de Nederlandse Vereniging in Mexico. Als er op of aanmerkingen zijn, dan hoor ik dat graag.
Ik hoop dat jullie met plezier zullen lezen!
Follow @ahoritaYAtweetsLike Ahorita YA door hier of op de afbeelding hieronder te klikken, en blijf op de hoogte! 
© 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
Vragen? Stuur een bericht naar debbievorachen@live.nl
ahoritaya.wordpress.com 