‘Pas op, topes!’, oftewel ‘Kijk uit voor drempels!’ Zo’n bordje zou beter voor de incheckbalie op Schiphol kunnen staan. ‘Wie naar Mexico reist, bereid u voor op drempels.’ Hier heb ik het niet alleen over alle topes die het land letterlijk rijk is, maar ook over de culturele drempels waar je niet omheen kunt als je er eenmaal bent. Als je, zoals ik meestal, aankomt in Mexico City, zie je vanuit het vliegtuig al een wereld die zó anders is als Nederland. Een oneindigheid aan gebouwen, wegen, auto’s, gekrioel. Wat is het toch fantastisch deze stad vanuit de lucht te zien.
Bij de douane was er uiteraard weer een gigantische rij, maar daar eenmaal voorbij kon ik mijn koffers zo op de trolley plaatsen. Nou ja… twee keer 24 kilo was niet ‘zo’ en ik kreeg gelukkig hulp. Wat zal ik er zielig uitgezien hebben met twee koffers bijna zo groot als ik en een gezamenlijk gewicht bijna zo zwaar (licht) als ik. Toen kon ik dan eindelijk écht Mexicaanse bodem betreden. Wanneer je Aeropuerto Benito Juarez verlaat controleren ze niet alle koffers. Nee, je drukt op een grote rode knop en wanneer het alarm afgaat, ben je de Sjaak. Gelukkig gebeurde dat niet en kon ik zo doorlopen. Onderweg naar ‘onze’ stad heb ik wel 50 bijna-ongelukken gezien; ja hoor, Mexicaans verkeer ten top. Helemaal hilarisch was het moment toen ik mijn ‘Mexicaanse familie’ vertelde dat je in Nederland 370 euro boete betaald voor ‘zinloos toeteren’ (met dank aan mijn vader, wiens obsessie voor het programma Wegmisbruikers me toch nog iets opgeleverd). Overal om ons heen toeterden auto’s. Ik maakte meteen van het moment gebruik om eens een flinke klap op de toeter te geven, zo vaak dat ik in Nederland in de duizenden euro’s had moeten betalen. Zinloos, gewoon, omdat het hier kan. Voor mij is Mexico Vrijheid, een Vrijheid die ik in Nederland (nog) niet ben tegengekomen. Natuurlijk, Nederland is prachtig en ik verloochen mijn roots niet, maar hier is er nog vrijheid om je echt te ontwikkelen en van niets – iets te maken.
Ook weer zoiets Mexicaans: toen we op zoek waren naar een woonplek, had één van de plekken waarin we geïnteresseerd waren geen ‘te huur’ bordje. Dus zijn we gaan rondvragen en wat bleek:ja hoor, het kan gewoon verhuurd worden. Uiteindelijk werd dit toch niet het juiste stekkie voor ons, maar de volgende was wel raak. Zo kwamen we te wonen in een leuke buurt, waar we meteen de dag na de bezichtiging al in konden trekken. Contract, sleutel, en gaan met die banaan!
Zo ben ik nog wel meer Mexicaanse eigenaardigheden tegengekomen die, wat mij betreft, het leven er veel gemoedelijker op maken dan het Nederlandse leven. De tijd die uitgetrokken wordt rondom het voeden van je lichaam met al dat lekkere eten en het samenzijn met vrienden en familie, de rust waarmee de dingen gedaan worden. Natuurlijk heeft het ook een keerzijde: je hebt namelijk geen idee wat of hoe laat iets zal gaan gebeuren. En dat heeft te maken met het woord: rato. Nog erger: een ratito. Mexicanen zijn namelijk nogal van de verkleinwoorden en je raadt ’t al: hoe meer een woord verkleind wordt, hoe langer je moet wachten! Wanneer iemand tegen je zegt ‘Voy a dormir un ratito’, wil dat dus zeggen dat hij of zij even een dutje gaat doen. Maar dat dutje kan gemakkelijk twee uur duren, op ieder moment van de dag. Het mooie van het word ‘ratito’ is dat het in alle mogelijke situaties gebruikt kan worden. Ongelooflijk maar waar: ik zeg nu al dat het mooi is. Inmiddels heb ik het woord én haar betekenis volledig geïncorporeerd in mijn dagelijks leven. Dit is trouwens op dezelfde manier toe te passen met ahorita, waar ik in een vorige post over schreef.
Een hele tijd geleden brak het grote moment aan dat ik mijn ouders mocht ophalen in Mexico City. Na een lange reis kwamen ze eindelijk aan op Mexicaanse grond. Hun eerste reis buiten Europa, nu moest het wel met een dochter die zo gek was om in het land der sombreros te gaan wonen. Het avontuur kon beginnen! Zodra mijn vriend en ik uit het werk kwamen, namen we ze mee naar alle plekken in Hidalgo en andere staten: van de Prismas Basalticos tot Teotihuacán, van Tulum tot aan Cuernavaca. In drie weken hebben ze behoorlijk wat van het land gezien, en hebben ze mijn ogen weer even geopend. Die ogen bleken toch al wat mexicaans geworden, meer dan ik had gedacht. Een goede graadmeter om te zien hoe ver je al bent in je aanpassingprocess. Of misschien is het eerder een gewennigsproces? Zaken die voor mij al normaal waren geworden, verwonderden mijn ouders. Smaken, huizen, het klimaat, de mensen, iedereen probeert wel iets te verkopen, rijkdom en armoede naast elkaar… De kinderen die tussen de auto’s doorrennen in Mexico City, om iets te verkopen of een gek kunstje te doen. Vuurspuwers die hun leven niet alleen met vuur op het spel zetten, maar ook hun leven wagen door voor rijen wachtende auto’s hun kapriolen uit te halen. Één voor één zijn het schouwspelen die in Nederland ondenkbaar zijn. Daarnaast heb ik nu al een ontelbare hoeveelheid anekdotes op communicatief gebied waar de verschillen tussen de twee culturen zonder twijfel duidelijk naar boven komen, maar daarover later meer. Zonder twijfel zijn dit de culturele drempels, de topes, waar ik dit stuk mee begon. Sommige zijn laag, waar over anderen bijna niet heen te komen is. De banden van je auto anders plaatsen en als persoon dus flexibel zijn zal echter helpen je hier thuis te voelen, en te kunnen lachen om de culturele blunders die je dagelijks zal meemaken.
Hier in Mexico is alles anders, maar ook zo gelijk. Mensen leven: ze werken, slapen, eten. Al dat doet men alleen in andere verhoudingen. Culturele verschillen zijn groot, maar ook zo klein. Is dat niet afhankelijk van hoe jij in het leven staat?
Follow @ahoritaYAtweets© 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
Foto’s © 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
Vragen? Stuur een bericht naar debbievorachen@live.nl
ahoritaya.wordpress.com 