In rustig tempo loop ik de met tegeltjes en verf versierde witte trap omhoog. Een smal paadje overhangen door een groene struik met prachtige rode bloemen leidt naar nog eenzelfde trap. Op zoek naar de prijs en openingstijden van het gezellig uitziende restaurant dat ik gisteren in de avond zag, bewegen mijn voeten richting de uitgang van het hotel. Het is nog vroeg, de straten zijn stil en verlaten. Aangezien de in de Staat Guerrero gelegen plaats Taxco tegen een heuvel gebouwd is, moeten mijn spieren heel wat werk verrichten in de vroege ochtend. Aangekomen bij het idyllische restaurant stap ik de openstaande deur binnen en word begroet door een etenslucht en een ober, die mij de veel te dure prijs meedeelt. Daarnaast gaat het vreetfestijn pas over anderhalf uur beginnen (het is een buffet), een tijd waarin we al lang en breed op weg willen zijn richting Las Estacas – wat een prachtig natuurlijk zwemparadijs moet zijn. Met frisse moed daal ik de trap af en ik adem de zoete ochtendlucht diep in mijn longen. De dauwdruppeltjes hangen nog aan de planten, en terwijl ik
terugkeer naar het hotel word ik bekeken door een oude man die met zijn wandelstok in zijn handen al zittend op een stoepje in de ochtendzon zijn dag begint. Hij glimlacht; ik schenk hem een lach terug. Buenos días güerita – goedemorgen blank dametje/meisje. En dat is niet denigrerend bedoeld, maar een algemene groet wanneer iemand een blanke(re) huid heeft dan de gemiddelde Mexicaan, en deze persoon onbekend is. Een lieve man, in tegenstelling tot de zogenaamde gids die ons gisteravond 1001 trappen in de stad liet afdalen om ons een overnachting in een hotel aan te smeren, maar daarover in een andere post meer.
Aangekomen in het hotel daal ik nog meer trappen af en bij de kamerdeur aangekomen, besluit ik eerst naar de zitplaats te lopen; een betegeld terrasje dat omringd is door citrusbomen. Ik neem plaats op de witgeverfde ijzeren stoelen – ze voelen koud, maar nemen snel mijn lichaamswarmte aan. Zo zit ik daar een tijdje, luisterend naar de vreemde geluiden. Vogeltjes en insecten vliegen voorbij. Het terrasje biedt uitzicht op een gedeelte van de stad Taxco en gefascineerd bekijk ik de bouwstijl – alles wit, de huizen gedecoreerd met zwarte letters. Een heel contrast met de rest van Mexico, waar het motto kleur je gek lijkt. Heerlijk, die vrijheid!
Wanneer ik mijn vriend en broer het ontbijt-nieuws vertel, besluiten we de stad uit te rijden en onderweg iets te eten te vinden. Als we de tank van de auto vullen – of beter gezegd gevuld krijgen, want hier blijf je in je auto zitten en wordt dit werk gedaan door een tankstation medewerker – maken we van de gelegenheid gebruik te vragen naar een plek voor een stevig ontbijt. Zo’n honderd meter terug het dorp in blijkt zich een fijne plek te bevinden, waar we gretig gebruik van maken. Onze hongerige buiken worden gevuld met pan de dulce, koffie en verse jus, terwijl het restaurant ons uitzicht biedt over Taxco. Een mooie plek om een voorlopig afscheid te schenken aan deze idyllische stad.
Als we de auto in willen stappen, worden we tegengehouden door een oude man die gevlochten waar verkoopt. Het zijn atrapa novios; vrij vertaald ‘vang je vriend’. Een gevlochten buis(je) waar de meisjes woonachtig in deze Staat in vroegere tijden hun liefje mee konden vangen. Mijn vriend koopt er één voor me, en uiteraard vang ik hem meteen – wat een lach op het gezicht van de oude verkoper tovert. Qué los vaya bien, qué Dios los bendiga – Dat het jullie goed gaat, dat God jullie zegent, een gezegde dat hier vaak wordt gebruikt als afscheid/bedank.
We verlaten Taxco, in onze zwemkleding onderweg naar Las Estacas! Een rit van zo’n twee uur met landkaart, zonder TomTom. We moeten het doen met een DebDeb, en samen komen we er redelijk uit. Twee keer rijden we verkeerd, gelukkig zijn de Mexicanen in de kleine dorpjes die we passeren ontzettend behulpzaam en zijn we zo weer back on track. We passeren dorpje na dorpje, de één nog stoffiger dan de ander. Iedere vijftien minuten lijkt het landschap te veranderen, van droog en
laagland bezaaid met cactussen naar bergachtig en groen met palmbomen en hangmatten. Mexico, lindo y querido, je bent prachtig! Eindelijk, na zo’n twee uur, zien we in de verte een oase van groen opdoemen: dat moet Las Estacas zijn. Dit park zegt te doen aan natuurbehoud en dat lijkt ook zo te zijn. Het is prachtig onderhouden en de bezoekers zwemmen er in water van een rivier zo helder dat je tot de bodem kunt kijken en worden omringd door allerlei soorten vissen. Het is er schoon en er wordt goed opgelet dat de bezoekers geen schade aanrichten. Al zwemmend en ontdekkend hebben we er een heerlijke dag, die eindigt met een fantastische maaltijd. Als het eten voor onze neus staat, loopt het water ons in de mond. Gedrieën lachen we heel wat af. De warmte van de jungle, want zo lijkt het op deze plek te zijn, is betoverend en fijn – als een warme deken op een koude winterdag.
Uiteindelijk is het tijd om in te pakken en terug te reizen naar onze hometown. Eenmaal in de auto beginnen we, weer zonder navigatie, aan de vijf tot zes uur durende terugrit. Dit uitje heeft me weer een andere kijk op Mexico gegeven. Een wit stadje en een helderblauwe rivier, na alles wat ik al gezien heb en alles wat er nog te zien valt… Mexico – ik ben verkocht!
Follow @ahoritaYAtweets
© 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
Foto’s © 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
Vragen? Stuur een bericht naar debbievorachen@live.nl
ahoritaya.wordpress.com 