Alles mag hier rijden!

Wil je een stukje Mexicaanse cultuur snuiven? Stap dan in een lokale bus! Niets spreekt zoveel als dit. De bussen rijden vaste routes maar zijn in particulier bezit. Dit betekent: de eigenaar mag er mee doen wat hij wil. Lampjes, toeters en bellen, lievelingsmuziek die uit de boxen schalt. Sommige bussen zijn in goede staat, van anderen hangt de bumper eraf en de koplamp naar beneden. Ik vind het allemaal even prachtig want: het mag! Op dit soort plekken wordt voor mij eens zo duidelijk hoe verschillend het is wat ik mijn hele leven heb meegemaakt en wat ik hier meemaak.

Nu kun je zeggen: dat is toch hartstikke gevaarlijk? Dat klopt, maar dat is ook wel weer mooi. Waar in Utrecht de deuren van de bus niet dichtgaan omdat mensen te dicht bij de uitgang staan, rijden sommige bussen hier met de deuren open zodat je er makkelijker, soms zelfs nog onder het rijden op heel lichte snelheid, uit kunt stappen.

De titel van dit stuk is Alles mag hier rijden! en met alles bedoel ik ook alles. Er rijden de mooiste auto’s rond die zelfs de Nederlander met een bovengemiddeld salaris niet zou kunnen betalen, maar ook auto’s die in Nederland al vijftig jaar niet meer door de keuring zouden zijn gekomen. Fietsers zijn er ook, maar zeker in de minderheid. Gigantische vrachtwagens en natuurlijk de beroemde Volkswagen Kever, in de volksmond ook wel vocho genoemd. Deze laatste wordt niet alleen door de gewone bestuurder bereden maar wordt in bepaalde steden ook gebruikt als taxi (in Mexico D.F. en Taxco bijvoorbeeld).

Als ik een indeling van de Mexicaanse weggebruikers zou moeten maken, dan zou dat er als volgt uitzien:

• Voetgangers
• Fietsers

  

  Een oude Vocho 

• Kleine en middelgrote, oudere en nieuwe auto’s
• Grote SUV’s
• Bussen
• Pick ups
• Kleine en middelgrote nieuwe vrachtwagens
• Extreem grote nieuwe vrachtwagens
• Alle oude vrachtwagens die op de snelweg niet harder dan 70 meer kunnen rijden door hun zware belading en ouderdom
• Niet te vergeten: de paarden!
• Wellicht nog iets anders? Ik zal deze lijst blijven aanvullen.

Haast allemaal vormen ze een gevaar op de weg en zorgen ze ervoor dat rijden een enorme uitdaging wordt. Nog steeds houd ik mijn adem in als ik achter het stuur stap. Hopelijk gaat dat snel voorbij. Ik voel me nog altijd fijner op de bijrijder stoel, vanwaar ik alles kan bekijken en analyseren. In het Mexicaanse verkeer moet je ontzettend snel reageren want overal gebeurt er iets onverwachts: voor je, achter je, links, rechts. Te laat reageren kan fataal worden.

Gebruik je sentido común – je gezond verstand. Dit in combinatie met de volgende gedachte zou je goed ‘op weg’ moeten helpen: het voertuig van de andere weggebruiker zou wel eens niet goed kunnen remmen, dus wees op je hoede. Ja, er is wel zoiets als een APK, maar meestal wordt het door de vingers gezien. Ik vind dit een interessant gespreksonderwerp. Wanneer hierover gepraat wordt zegt men vaak dat het door de vingers wordt gezien omdat de Mexicaanse overheid ook geen middelen biedt voor mensen om zich iets fatsoenlijkers te veroorloven. Zonder apoyo (hulp) is blijkbaar meer geoorloofd. Dat moet ook wel, want hoe ga je anders van A naar B in een land waar de afstanden groot zijn en je ondanks de ahorita mentaliteit zeker op tijd op je werk moet komen? Natuurlijk stap je dan in je oude, zonder APK gekeurde auto. Gelukkig MAG je hier ook nog veel doen. En dat is nu juist wat Mexico zo bijzonder maakt!

Wat is het meest bijzondere dat jij ooit op de Mexicaanse weg bent tegengekomen?

Follow @ahoritaYAtweets

© 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
Foto’s © 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.

 

 

 

Advertisement