Terwijl de weilanden met schapen en koeien langs me flitsen en het fletse licht tussen het wolkendek schijnt, besef ik me dat ik weer in Nederland ben. Of was, dit is inmiddels alweer een paar weken geleden. Het is koud, heel koud, zeker vergeleken met de gemiddelde temperatuur die mijn lichaam het afgelopen jaar heeft gevoeld. Ik kijk naar de man en vrouw tegenover me. De man leest rustig de krant en zijn vrouw puzzelt erop los in een klein boekje. Ze kijkt op omdat er een zonnestraal de trein binnenvalt. In die ochtendzon valt haar blik op mij, en we lachen naar elkaar. Het boek dat ik vast heb, met Spaanse titel, heeft haar aandacht en ze vraagt erop los. Zo raken we aan de praat en blijkbaar komt ze uit Spanje, en is ze verscheidene keren in Mexico geweest. Eenmaal in Rotterdam aangekomen stappen we uit en nemen we afscheid.
Het is een drukte van jewelste op Rotterdam Centraal. Georganiseerd druk, lijkt het wel. Heel anders druk dan in Mexico City bijvoorbeeld, waar iedereen lijkt te krioelen. Ik verlaat het station en een ijskoude wind kleurt mijn wangen rood. Al wachtend op de tram kijk ik om me heen en verbaas ik me over de diversiteit aan culturen die om me heen staat. Hoewel ik hier een aantal jaar gewoond heb, voelt het alsof ik er al een hele tijd weg ben. Ik verwonder me over de nieuwe gebouwen om me heen, en geniet met volle teugen van het gevoel dat ik, met een handtas en al, in mijn eentje kan reizen en ronddwalen. In Pachuca en Mexico City is dat een gevoel waar ik nog steeds naar op zoek ben. Zou ik dat ooit vinden?
Lange tijd heb ik uitgekeken naar dit bezoek aan mijn geboorteland. Mijn gevoelens waren heel gemengd: ik keek ernaar uit familie
en vrienden te zien, maar had ook veel vragen, en natuurlijk het gemis van mijn Mexicaanse liefde in het achterhoofd. Hoewel het maar een korte periode zou zijn, is het toch lang genoeg om iemand te missen. Die vragen hebben me een hele poos voor vertrek al beziggehouden: Hoe zou ik de ‘vrijheid’ die ik in Nederland heb –zoals in mijn eentje rondreizen- ervaren als ik er weer ben? Zou ik dat erg gemist hebben? Zou ik dat niet meer kunnen missen? Hoe ga ik om met al die afspraken inplannen? Of misschien zijn de mensen toch veranderd? Hoe zal het weer zijn? De afwezigheid van de zon? Het gehaaste leven? De supermarkten al vroeg dicht? Restaurants die om half tien de keuken sluiten? En bovenal: Ben ik al gewend aan het Mexicaanse leventje? Hunker ik ernaar terug? Of ben ik toch Nederlandser dan ik gedacht had? Als cultuursnuiver die altijd maar roept hoe fijn het in het Grote Buitenland is, was vooral die laatste vraag beangstigend. Het antwoord drukt je namelijk wel met de neus op de feiten.
Wat blijkt? Een jaar van ahoritas en ratitos heeft al een flink spoor achter gelaten in de ziel. Deze Nederlandse is juist Mexicaanser dan gedacht! Let wel, ik zal mijn Nederlandse roots nooit verloochenen, en ben er juist trots op uit de Lage Landen te komen. Mijn verhalen van Nederlandse bodem worden vol trots verteld, en tijdens het WK liep ik juichend door de gangen van het Tecnológico de Monterrey.
Bij aankomst in Nederland had de grote kist van KLM nogal last van de harde wind op Schiphol. Na een onstuimige landing vond ik mijn ouders en broer die me opwachten. Het was heerlijk ze weer te zien! De mensen om me heen rukten meteen hun agendas uit,
om te kijken of er nog wel een gaatje te vinden was. Ik kreeg er direct de kriebels van. Ook van de kou, trouwens. Het feit dat eten in Nederland niet zo hoog in het vaandel staat als in Mexico en veel mensen na het zes-uur-eten meteen opstaan en op de bank gaan hangen in plaats van gezellig natafelen, was ook een behoorlijke tegenvaller. Heerlijk om familie en vrienden weer te zien (als er dan eindelijk tijd was gemaakt). En we hebben fijne momenten meegemaakt, zoals een weekend naar een park waar er jungles nagemaakt zijn. Toch even 30 graden gehad in Nederland dus. En een afscheidsfeest met Mexicaans thema! Toch is het ook heerlijk om inmiddels weer terug in Mexico te zijn. Ik kijk uit naar wat dit jaar in petto heeft!
© 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
Foto’s © 2015 door Debbie – AHORITA YA. Alle Rechten Voorbehouden.
ahoritaya.wordpress.com 